Hayat Öğretmendir

Yaşamın her yanı zorluklarla dolu. Anadan atadan varlıklı doğanların da hayatı, büyüme şekilleri hiçbir zaman düz yolda gider gibi olmamıştır. Hep vardır iniş çıkışları, patikaları ya da buzları, bazen de ıslak yolları…

İnsanın olgunluğu, üstesinden geldiği felaketlere göre ölçülür. Bazen iyi ki ölüm denen bir şey var diyoruz. Herkes halinden memnun değil, bazıları mutluluğun bu dünyada olmadığından kesinlikle emin. Durum böyle olunca gözleri öteki dünyayı bekliyor. Ancak oranın kurtaracağına inanıyor. Güzel günler görme umudu vardır hep…

Sen hiç, bir sigarayı baştan sona kadar yanarken seyrettin mi? İşte umutlu insanın hali böyledir. Yanar, biter gider…

Moral, insana kefeni bile yırttırır. Ben şu anda en ufak bir stres yaptığımda acısı mideme vurur. Dert etmeyi yasaklamış durumdayım kendime. ‘Görecek güzel günler var’ diyorum. Tabi “neden şimdi değil” dediğim de oluyor. Ama hayat bu, bakarsın olur. Sırf bir günlüğüne de olsa mutlu olacaksak, sıhhat ve sağlığımızla görelim diyorum.

Kime diyorum ben? Tabi ki sana. Bak etrafına, sevdiklerine. Sevmiyorsan da sevmeye çalış bir şeyleri. Seven insan mutludur, hiçbir şey kolay üzemez onu. Ama sevme işine insan karışmasın.

Geçici mutluluk istemiyorsan insanlara değil, eşyalara bağlan. Çay içtiğin fincanı, oturduğun koltuğu, yastığını sev. Kırılıp bozulan bir şeyleri sev ki, gittiğinde yerine yenisini bırakabilesin…

Ne diyordum ben? Hiiiç kendi kendime konuşuyorum işte. Bak sende şahit oldun konuştuklarıma. Kulak misafiri olsan, hepsini aklında tutamayabilirdin. Yazılı olarak verdim. Oku, birincide anlamazsan yeniden oku, takıldığın yerde sor. Ne güzel baksana… Ayrıca bunları seninle paylaştığım için de bir tebessümü esirgeme benden. Seviliyorsun…